کودکان و غواصی
کودکان و غواصی مبحثی پر بحث است. نگرانی‌های بسیاری از جمله نداشتن قدرت بدنی کافی برای کمک به غواصان، تا خطر رشد استخوان و سایر نگرانی‌های پزشکی در کودکان متغیر است.
نمی توانید کودکان را بزرگسالان کوچک در نظر بگیرید. کودکان در حال رشد هستند، اندام ها و سیستم های مختلف با سرعت در حال رشد می باشند. کودکان در نتیجه عملکرد نابالغ شیپور استاش مستعد ابتلا به عفونت گوش می باشند که ممکن است خطر باروتروما در گوش میانی را افزایش دهد.
کودکان کالری زیادی می سوزانند و گرمای ناشی از آن عامل خوبی در برابر سرما برای آنها فراهم می کند. با این حال، هنگامی که کالری مصرفی تمام شود، بدون عایق حرارتی کافی، کودکان ممکن است بیشتر در معرض هیپوترمی قرار گیرند.
بیماری آسم در کودکان نشان می‌دهد که چگونه عملکرد ریوی هنوز در افراد جوان در حال تکامل است و هرگونه خطر به دام افتادن هوا در هنگام تنفس گاز فشرده یک نگرانی جدی به حساب می آید.
شاید مهم ترین نگرانی در مورد کودکان و غواصی آن ها، مربوط به روانشناسی و توانایی شناختی باشد. کودکان اغلب فاقد بلوغ ذهنی برای درک و مدیریت خطرات نامرئی هستند و می توانند در شرایط استرس زا غیرقابل پیش بینی رفتار کنند. پایبندی به برنامه ها می تواند برای کسانی که به راحتی حواسشان پرت می شود مشکل ساز باشد.
تمرینات غواصی در حال حاضر به چالش های فیزیکی، فیزیولوژیکی و روانی ذاتی کودکان با تطبیق تجهیزات، اصلاح تکنیک ها، محدود کردن قرار گرفتن در معرض و اجباری کردن نظارت دقیق می پردازد.
داده های مربوط به آسیب های غواصی در میان کودکان بسیار کمیاب است. آمار محدودی که از طریق برخی سیستم های آموزشی در دسترس است، هیچ دلیلی برای هشدار عدم انجام غواصی ارائه نمی کند، و صدمات گزارش شده از طریق خطوط تلفن فوری DAN به ندرت شامل کودکان می باشند.
در مورد غواصان کودک چه خطراتی بیشتر نگران کننده است؟
سیمون میچل: من به طور کلی در مورد غواصی کودکان خونسرد هستم، مشروط بر اینکه به توصیه‌های مربوط به آموزش، نظارت و دامنه غواصی که توسط سازمان‌های آموزشی اصلی اعلام شده است، پایبند باشم. من فکر می کنم بزرگترین مشکلات احتمالی مربوط به: عدم بلوغ عاطفی و رفتاری در کودکان است که ممکن است آنها را به تصمیم گیری ضعیف یا بی توجهی به برنامه ها سوق دهد. این نگرانی با نظارت مناسب قابل رفع است.
دیوید چاراش: به طور کلی خطرات غواصی شامل: باروتروما، DCS، AGE ، وحشت، غرق شدن و حوادث تروماتیک است. خطرات غواصی بر اساس سن یا تجربه تفاوتی ندارد. بنابراین سوالات اصلی عبارتند از:
- یک غواص تا چه حد می تواند از پس یک مشکل خاص برآید ؟
- آیا غواص می تواند سطح ریسک موجود را درک کند و در مورد میزان ریسکی که مایل به پذیرش آن است تصمیم بگیرد؟
- آیا کودک می تواند با تنظیم مشخصات غواصی خود، خطر را کاهش دهد؟
توماس مارچ: ما بیشتر نگران خطاهای ذهنی هستیم که در غواصی قابل بخشش نیستند. وحشت، اعتماد به نفس بیش از حد و اضطراب، نگرانی های جدی در کودکان است. من همچنین نگران این هستم که بسیاری از غواصان در سنین اطفال قدرت و/ یا مهارت های فیزیکی لازم را نداشته باشند تا بتوانند مسئول زندگی یک نفر دیگر هم در زمان غواصی باشند.
دیوید ویکلی: غواصان بالغ و بی تجربه، بزرگترین خطر برای کودکانی هستند که غوص می کنند. یک کودک غواص طرز فکری بسیار متفاوت از یک بزرگسال با تجربه دارد. بزرگسالانی که فکر می کنند کودکی که با آن ها غوص می زند قادر به انجام تمام شرایط و سناریوها است، می توانند برای کودک بسیار خطرناک باشند.
بزرگسالان باید دائماً هوا و عمق، وضعیت شناوری و سرعت صعود یا فرود کودک را زیر نظر داشته باشند.
آیا فکر می‌کنید که محدود کردن، غواصی را برای کودکان ایمن‌تر می‌کند؟
میچل: محدود کردن در عمق/زمان، غواصی را برای بزرگسالان و کودکان ایمن‌تر می‌کند. این یکی از تعداد روش‌های عمل‌گرایانه برای کاهش احتمال قرار گرفتن کودکان در معرض حوادثی مانند کمبود هوا و صعود سریع می باشد. اما به وضوح بدانید که بر خطر برخی از مشکلات غواصی مانند باروتروما تأثیری نمیگذارد.
چاراش: به طور شهودی، قرار دادن محدودیت مشخص و تعریف شده در عمق و زمان، باعث ایجاد یک لایه امن اضافی در کودکان می شود، اما نباید فراموش کنیم که در هر عمق و مدت زمانی در غواصی، خطر وجود دارد.
مارس: گرداندن غواصان کودک با هوای فشرده حتی در اعماق کم، ممکن است اشتباه بزرگی باشد. به نظر من مهم است که مربی مهارت های ارزیابی توانایی غواص کودک را در نظر داشته باشد. طبقه بندی بر اساس مهارت ها و تجربه می تواند مفید باشد. بسیاری از غواصان کودک در نهایت می توانند خطرات را درک کنند، اما در صورت داشتن آمادگی، شرایط می تواند به طور چشمگیری تغییر کند و این امر بسیار کمتر به سن بستگی دارد تا بلوغ.
آیا DCS با توجه به رشد استخوان های بلند در کودکان نگران کننده است؟
میچل: هیچ مدرکی برای این مورد وجود ندارد. صفحات اپی فیزیال (صفحات رشد) استخوان‌های بلند، تا اواخر نوجوانی بسته نمی‌شوند و دهه‌هاست که غواصی توسط کودکان و نوجوانان انجام می شود.
چاراش: هیچ مطالعه ای که شواهد واضحی مبنی بر اینکه غواصی (استرس رفع فشار) می تواند بر رشد استخوان های بلند در غواصان جوان تأثیر بگذارد، وجود ندارد. آنچه چندان مشخص نیست، تأثیر میکروحباب هایی است که ممکن است وارد گردش خون شوند و احتمالاً عروق خونی در صفحات رشد (صفحات اپی فیزیال) را تحت تأثیر قرار دهند. من پیشنهاد می‌کنم با محدود کردن عمق و زمان غواصی و افزایش زمان فاصله در سطح، محدودیت بیشتری برای کودکان با نیتروژن در نظر گرفته شود.
مارس: ما می دانیم که پرفیوژن بافتی در صفحات رشد به طور قابل توجهی تفاوت بیشتری با بخش های دیگر بدن دارد. چرا که ما بیماران اطفال را بیشتر مستعد ابتلا به عفونت های جریان خون در این مناطق می دانیم.
Wakely: هیچ مدرکی مبنی بر اینکه محیط هایپرباریک اثر بدی بر رشد استخوان ها داشته باشد وجود ندارد. انجمن پزشکی زیردریایی و هیپرباریک (UHMS) 14 بیماری پزشکی را فهرست کرده اند که از درمان با اکسیژن هایپرباریک (HBOT) بهره می برند. برای دو مورد از این شرایط، استئومیلیت (عفونت طولانی مدت استخوان) و استئورادیونکروز (استخوان آسیب دیده توسط پرتودرمانی)، HBOT به مشکل اساسی (عفونت و استخوان مرده) می پردازد. رگ های خونی جدید را تشویق می کند تا در استخوان تشکیل شوند و به استخوان اجازه می دهد تا خود را ترمیم کند. HBOT هیچ اثر منفی شناخته شده ای بر استخوان سالم در هیچ سنی ندارد.
آیا فکر می کنید کودکان 10 ساله، بلوغ ذهنی برای درک و مدیریت خطرات در غواصی را دارند؟
میچل: در چارچوب یک برنامه آموزشی غواصی و دستورالعمل های تمرینی که به طور خاص برای این گروه سنی طراحی شده است، پاسخ من این است “بله”، در بیشتر موارد. به عبارت دیگر، اگر نظارت و توصیه‌های مربوط به عمق / زمان برای غواصی رعایت شود، کودکان 10 ساله با انگیزه مناسب می توانند بسیار خوب عمل کنند. اما اگر سوال این باشد که آیا یک کودک 10 ساله را باید یک غواص مستقل در آب های آزاد در نظر گرفت (همانطور که ما این مفهوم را در بزرگسالان درک می کنیم)، پاسخ من “خیر” خواهد بود.
چاراش: برای پاسخ به این سوال، درک رشد و تکامل طبیعی دوران کودکی مهم است. از آنجایی که تنوع قابل توجهی در بلوغ و رشد وجود دارد، نمی توان پیش بینی کرد که چه کسی ظرفیت درک و همچنین مدیریت ریسک را دارد. مخصوصاً در مورد این سوال، انتظار از یک کودک 10 ساله برای درک “خطر غیر قابل رویت” چالش برانگیز است.
مارس: بسیاری از کودکان 10 ساله ممکن است توانایی این امر را داشته باشند، اما بسیاری دیگر ممکن است این توانایی را نداشته باشند. بزرگسالانی که مهارت ارزیابی آمادگی غواصان در رده اطفال را دارند، می توانند تجربیات مثبت و قابل قبولی در آب برای کودکان با هر سطح مهارتی ایجاد کنند.
بیدار: هر کودکی متفاوت است، اما بین 7 تا 11 سالگی توانایی های شناختی کودکان به دو صورت تغییر می کند. اول، تفکر عینی رخ می دهد. این توانایی مربوط به حل مسائل منطقی است که در مورد اشیاء یا رویدادهای واقعی اعمال می شود. دوم، کودکان کمتر خودمحور می شوند و توانایی دیدن چیزها از دیدگاه دیگران را در خود پرورش می دهند. بنابراین یک کودک 10 ساله متوسط، باید از بلوغ ذهنی برای درک مفهوم ریسک برخوردار باشد و بتواند مشکلات مربوط به تجهیزات را حل کند. با این حال، استفاده از تفکر انتزاعی و استفاده از آن برای مشکلاتی که حتی هنوز رخ نداده اند – در اکثر کودکان تا سن 11 تا 15 سالگی آشکار نمی شود.
چه ویژگی هایی را برای اینکه کودک کاندیدای خوبی برای غواصی باشد ضروری می دانید؟
میچل: مهمترین موضوع این است که کودک می خواهد غواصی کند. همچنین بسیار مهم است که والدین حمایت کنند و کاملاً در تصمیم گیری برای اجازه غواصی مشارکت داشته باشند و به عنوان پذیرندگان خطر آگاه از طرف کودک عمل کنند. کودک باید سطحی از بلوغ عاطفی، فکری و جسمانی را نشان دهد که با توجه به محدوده غواصی تجویز شده برای گروه سنی او سازگار باشد. بنابراین، ارزیابی شایستگی کودک برای غواصی اساساً بر عهده مربی غواصی است که کودک را در آب می بیند، نه پزشک.
چاراش: پنج مؤلفه وجود دارد که نشان می دهد یک کودک، کاندیدای مناسبی برای غواصی است: آمادگی پزشکی (عدم هرگونه شرایط پزشکی که می تواند ایمنی را تحت تأثیر قرار دهد)، آمادگی روانی (انگیزه مناسب برای غواصی و دستیابی به نقاط عطف رشد)، آمادگی جسمانی (توانایی مدیریت تجهیزات و شنا کردن بر خلاف جریان)، دانش (دانستن پاسخ مناسب به موقعیت ها) و مهارت ها (توانایی پاک کردن ماسک، buddy breathe و غیره).
مارس: مهارت‌های سطحی نشان‌داده شده مانند تنفس در زمان غواصی اما بدون اضطراب، حداقل شرایط لازم برای انجام آموزش است. به نظر می رسد که دامنه توجه ضعیف، اعتماد به نفس بیش از حد و اضطراب، از جمله معیارهای حذف می باشند. متأسفانه سن به تنهایی شاخص خوبی برای توانایی‌های رشد نیست و ایجاد پیشرفت بر اساس آمادگی فردی مستلزم داشتن مهارت‌هایی از سوی مربی است.
بیدار: هنگام ارزیابی یک کودک غواص، باید چندین عامل در نظر گرفته شود:
- بلوغ روانی: شاگردان باید آرام و منطقی باشند، مستعد رفتارهای شدید و هیجانی نباشند و در موقعیت های ناآشنا مستعد اضطراب نباشند. آنها باید ریسک و اجتناب از ریسک را درک کنند.
- بلوغ دانش: کودک باید بتواند به طور مستقل یاد بگیرد. یادگیری تئوری غواصی یک کار بزرگ است و باید بتوانند روی مطالب تمرکز کنند و بدانند چه زمانی باید سؤال بپرسند. آنها باید بتوانند آنچه را که می خوانند به اندازه کافی درک کنند تا موارد توصیف شده را در موقعیت هایی که در شرایط روزمره در اطراف خود می بینند به کار گیرند.
- بلوغ جسمانی: کودک باید بتواند در آب شنا کند و همچنین در آب بسیار راحت باشد. در حال حاضر تجهیزات غواصی سایز کوچک، برای کودکان به سختی پیدا می شود، بنابراین کودک باید از نظر بدنی به اندازه کافی بزرگ باشد تا وسایل موجود را به درستی و ایمن بپوشد.
- میل به انجام غواصی: باید از طرف کودک باشد نه والدین. پدری که از مربی می خواهد به پسرش آموزش دهد با کودکی که می خواهد مانند پدرش غواصی را یاد بگیرد بسیار متفاوت است.
تناسب پزشکی: آسم، ADHD (بیش فعالی) و چاقی، امروزه شایع ترینند و این سه بیماری معمولاً کودکان را از غواصی محروم می کنند. اگر می‌خواهید برای فرزندتان ترتیبی دهید که غواصی را بیاموزند، برنامه‌های خود را با یک پزشک آشنا به پزشکی غواصی در میان بگذارید.
بزرگترین چالش شما در آموزش غواصان کودک چه بوده است؟
مارگو پیتون: بزرگترین چالش من آموزش به والدین است. والدین اغلب اطلاعات مهم را در فرم های پزشکی اعلام نمی کنند، زیرا نگرانند فرزندشان نتوانند دیگر غواصی کنند. اعلام کامل تمام موارد پزشکی بسیار مهم است – نه تنها برای به حداکثر رساندن خطر برای کودک، بلکه همچنین برای اینکه اپراتور غواصی بتواند نیازهای ویژه کودک را برآورده کند.
به عنوان مثال، ما یک بار در برنامه خود یک کودک مبتلا به اوتیسم داشتیم و از وضعیت او بی خبر بودیم تا اینکه در اولین غوص در آب های آزاد دچار وحشت شد، او پرخاشگر شد. خوشبختانه به کسی آسیبی نرسید، اما مجبور شدیم کودک را از برنامه حذف کنیم، که برای او نارحت کننده بود. اگر در مورد اوتیسم او می دانستیم، مربی خصوصی برایش می گرفتیم که بداند چگونه با او رفتار کند.
با این حال، والدین باید بدانند که تما اپراتورهای غواصی تجربه کار با کودکان را ندارند. من به والدین توصیه می کنم قبل از اینکه فرزندانشان به غواصی بروند، سؤالات زیر را از اپراتورهای غواصی بپرسند:
- کیت کمک های اولیه و اکسیژن در زمان غواصی یا نزدیک به آن محل موجود است یا خیر؟
- آیا بی سیسم یا تلفن همراه موجود است؟
- آیا همه غواصان، کارکنان مرکز غواصی یا مربی فعلی وضعیت کاری فعال دارند ؟
- عمق و شرایط غواصی چگونه است؟ (مطمئن شوید که کودک عمیق تر از آنچه برای سن او توصیه می شود غواصی نکند.)
- آیا مربیان مدرک آموزش یا تجربه کار با بچه ها را دارند؟
والدین باید برای کودکانی که 12 ماه است غواصی نکرده اند یک دوره آموزشی مجدد در نظر بگیرند.